w> p.s.
w> podoba mi sie to co napisales o Dersu i aniele strozu

To wspaniale, bo tak mi się wydało już, że przesadziłem z tym aniołem stróżem, ale nie… Tak można – choć może zbyt górnolotnie, zbyt poetycko – określić to, co czuł Kapitan do swego Przyjaciela.

Właśnie to jest ogromna przewaga książki nad filmem. Czytając książkę spotykamy się z kimś, kto to przeżył. Każda inna relacja jest już z drugiej ręki.

Arsienjew był oficerem, naukowcem, człowiekiem twardym, ale był też gdzieś w głębi siebie małym chłopcem, marzycielem, człowiekiem o wielkim sercu. I wcale nie kryje tego w swych książkach, choć nie zawsze to potrafi wyrazić. Ciągle zdumiewają mnie jego książki – są genialne, bo Arsienjew się nie ograniczał do jakiejś części swej osoby. Nie grał roli naukowca czy żołnierza… Dlatego jego książki czytają wszyscy, młodzi i starzy. Te dwie książki o Dersu mają aż trzy rodzaje wydań: ilustrowane dla dzieci, z indeksami flory oraz fauny dla naukowców, i w końcu zwyczaje dla młodzierzy i dorosłych. To ewenement.