Dziś obejrzeliśmy film Kurosawy. Wcześniej w jurcie wysłuchaliśmy bajki tuwińskiej z książki „Koniec pieśni” Galsana Tschinag. Po projekcji widzowie obejrzeli moją ekspozycję. Szkoda, że impreza miała niewielką frekwencję – jest w tym i trochę mojej winy. Ale są i pozytywne rezultaty o których innym razem (żeby nie zapeszyć). Fotki tu…

Zabrzmi to może zabawnie, ale pierwszy raz widziałem ten film w kinie. W ogóle widziałem go w całości chyba trzeci raz. To skłania do zadania sobie pytania co jest wartością tego filmu? W czym tkwi wartość historii o Dersu? Kurosawa zdaje się mówić nam: popatrzcie, oto człowiek! Popatrzcie jakim potrafi być człowiek. A już sprawą naszego sumienia jest zadanie sobie pytania: czemu ja taki nie jestem jak Dersu? Dlaczego jesteśmy chciwi, dwulicowi, nieufni itd. itd. Inaczej mówiąc cała ta historia każe nam spojrzeć uczciwie na siebie i świat w którym żyjemy. Wcale nie jesteśmy panami samych siebie. Każdy z nas jest wytworem cywilizacji w której się wychowaliśmy i do której ciągle musimy się naginać. Wiem, że dla wielu ludzi obejrzenie tego filmu było krokiem do wyjścia z tej własnej skóry.